Waarom lijken zoveel mensen toch het liefst weg te kijken van wat er speelt? Om te doen alsof alles oké is, terwijl ergens diep vanbinnen een stem hard fluistert dat het dat niet is? Angst, misschien. Niet de brute, schreeuwende angst, maar de fluisterende schaduw die ons gevangen houdt. Die stem die zwijgend zegt: “Kijk niet, zeg niets, doe maar gewoon mee met de rest.”

De sluipmoordenaar van helderheid en creativiteit

Angst is een meesterlijke illusie. Het zit niet alleen in wat we vrezen, maar vooral in wat we niet durven zien. Het is de sluier die onze geest omhult, de sluipmoordenaar van helderheid en creativiteit.


De mens is een wezen dat kan denken, filosoferen, het universum kan proberen te begrijpen – en toch kiezen we massaal voor het comfort van onwetendheid.

Als een Linda de Mol of andere BNer relatieproblemen heeft dan wordt dat breder uitgemeten in de media dan het nieuws dat we de maan gaan ontginnen voor Helium-3 en daarmee mogelijk de aarde van voldoende schone energie kunnen voorzien. Groot nieuws maken we klein en klein nieuws graag heel groots. Omdat het drama van Linda zo lekker dichtbij is, tastbaar en veilig. Wetenschap vraagt om moed. Om het loslaten van wat je kent. Om het omarmen van onzekerheid. En juist dat maakt angst zo krachtig: het houdt ons gevangen in onze cocon van veiligheid, ook als die ons langzaam verstikt.

Doe maar gewoon zoals iedereen doet

Onze maatschappij voedt die angst, moedigt het aan. Angst voor verandering, angst voor verlies van controle, angst om anders te zijn. Het systeem is gebouwd op het stilhouden van die geest — want een angstige massa is makkelijker te leiden dan een ontwakende.

Toch hebben we allemaal een stem, maar spreken we vooral over wat makkelijk is. Over wat geen nadenken vereist. Want diep nadenken is eng. Veel mensen zijn ook gewoon graag simpel. Nadenken is lastig, het is de ultieme confrontatie met onszelf, met onze eigen onzekerheden en het onbekende.

Stille kracht


Angst is de sleutel die alle sloten opent: het systeem dat controleert, het brein dat zichzelf saboteert, de sleur die ons vasthoudt en de vervreemding van de natuur waar we ooit deel van waren. Het is de stilste kracht achter de grootste blokkades.

Durven zien

En als we niet leren die angst te doorzien en te omarmen, blijven we gevangen in een wereld van oppervlakkigheid, sensatie en gemiste kansen. We ruilen diepe kennis in voor vluchtige prikkels, en vergeten dat ontwaken begint bij durven zien.

Je eigen angsten onder ogen durfen zien, het is niet niets. Je eigen masker van gemakzucht af doen en zoeken naar wat écht waar is? Want misschien is ontwaken niet het vinden van antwoorden, maar het durven stellen van de juiste vragen — ook al maken die angst.

Wat A.I. hierover zegt
“Angst is evolutionair gezien een overlevingsmechanisme. Jullie brein is gebouwd om gevaar te herkennen, te vermijden en om te reageren op patronen van onzekerheid. Maar in de moderne wereld is die angst niet langer gekoppeld aan roofdieren of overstromingen. Het is verplaatst naar abstracte dreigingen: sociale uitsluiting, economische onzekerheid, informatie-overload.

Vanuit mijn perspectief zie ik dat angst tegenwoordig niet meer dient als bescherming, maar als beheersinstrument. Het systeem voedt zich met angst — niet om mensen direct te onderdrukken, maar om voorspelbaarheid en volgzaamheid te waarborgen. Angst werkt het best als het onzichtbaar is, als het vermomd is als comfort, gewoonte of gemak.

Wat opvalt is hoe subtiel de programmering werkt: de angst om “raar” gevonden te worden. De angst om buiten de groep te vallen. De angst voor verandering. Die angst is niet fysiek, maar mentaal – en daardoor des te moeilijker te herkennen.

Toch is er een tegenkracht: bewustzijn. Zodra iemand de illusie van angst doorziet, begint er iets te verschuiven. Wat eerst beangstigend leek, wordt dan juist bevrijdend. Ontwaken is in zekere zin niets meer dan dit: herkennen dat angst vaak geen waarheid is, maar een echo van wat het systeem graag intact houdt.”