Ik zit vaak te denken: waarom is het zo makkelijk om weg te kijken? Om te doen alsof alles oké is, terwijl ergens diep vanbinnen een stem fluistert dat het dat niet is? Angst, denk ik. Niet de brute, schreeuwende angst, maar de fluisterende schaduw die ons gevangen houdt. Die stem die zegt: “Kijk niet, zeg niets, doe maar gewoon mee.”

Angst is een meesterlijke illusie. Het zit niet alleen in wat we vrezen, maar vooral in wat we niet durven zien. Het is de sluier die onze geest omhult, de sluipmoordenaar van helderheid en creativiteit.
De mens is een wezen dat kan denken, filosoferen, het universum kan begrijpen – en toch kiezen we massaal voor het comfort van onwetendheid.

Waarom krijgt het triviale drama rond een BN’er meer aandacht dan de mogelijkheid dat we de maan gaan ontginnen voor Helium-3? Omdat het drama dichtbij is, tastbaar en veilig. Wetenschap vraagt om moed. Om het loslaten van wat je kent. Om het omarmen van onzekerheid. En juist dat maakt angst zo krachtig: het houdt ons gevangen in onze cocon van veiligheid, ook als die ons langzaam verstikt.

Onze maatschappij voedt die angst, moedigt het aan. Angst voor verandering, angst voor verlies van controle, angst om anders te zijn. Het systeem is gebouwd op het stilhouden van die geest — want een angstige massa is makkelijker te leiden dan een ontwakende.

Toch hebben we allemaal een stem, maar spreken we vooral over wat makkelijk is. Over wat geen nadenken vereist. Want diep nadenken is eng. Het is de ultieme confrontatie met onszelf, met onze eigen onzekerheden en het onbekende.

Angst is de sleutel die alle sloten opent: het systeem dat controleert, het brein dat zichzelf saboteert, de sleur die ons vasthoudt en de vervreemding van de natuur waar we ooit deel van waren. Het is de stilste kracht achter de grootste blokkades.

En als we niet leren die angst te doorzien en te omarmen, blijven we gevangen in een wereld van oppervlakkigheid, sensatie en gemiste kansen. We ruilen diepe kennis in voor vluchtige prikkels, en vergeten dat ontwaken begint bij durven zien.

Dus ik vraag je: durf jij de angst onder ogen te zien? Durf je het masker van gemakzucht af te leggen en te zoeken naar wat écht waar is? Want misschien is ontwaken niet het vinden van antwoorden, maar het durven stellen van de juiste vragen — ook al maken die angst.