Stel dat de mens een soort prototype is, nog verre van een superieur mens. Een vroege testversie, ergens in de evolutie. Want zo lang zijn we er helemaal nog niet, als je dat vergelijkt met andere diersoorten die al in het dino tijdperk rondliepen. De mens niet bedoeld als eindproduct, maar nog als ruwe schets met potentie. Dan zou dat veel verklaren: waarom onze knieën verslijten, onze rug protesteert, ons brein zichzelf onderuit denkt. In vergelijking tot andere dieren zijn wij hyperintelligent — en tegelijk te dom om er iets mee te doen zonder onszelf en omgeving kapot te maken. We zijn dan wel bewust, superieur, intelligent – maar er is geen plan wat we met deze gaves aan moeten.

Biologisch oogpunt

Vanuit biologisch oogpunt zijn we een vreemd ontwerp. Onze ogen zien achterstevoren (echt waar — het beeld komt binnen via een omweg). We hebben kleding nodig om het niet te koud of te warm te hebben, en we zijn een van de weinig diersoorten die voor plezier sex heeft. Het blijft vreemd dat we kinderen baren via een pijnlijk klein bekken dat totaal niet ontworpen lijkt voor het formaat hoofd dat we ontwikkelen. En we zijn de enige die moeten betalen om te kunnen leven. Objectief gezien, zijn we rare wezens en vallen we beetje buiten het dierenrijk.

Maar het echte mankement zit niet in het lichaam. Het zit in het brein.

Uniek brein

We hebben het enige brein dat zichzelf kan bestuderen — en daar ook depressief van kan worden. Goden en religies worden bedacht om onze angst voor de dood te bezweren, en we voeren vervolgens oorlogen om die goden te verdedigen. We bouwen systemen om vrijheid te organiseren, maar ketenen onszelf vervolgens vast aan onze eigen opgelegde regeltjes.
We zijn zelfbewust… maar hebben geen idee wat we met dat bewustzijn aan moeten.

En misschien, heel misschien… was dat ook helemaal niet de bedoeling.

Dit raakt alles: de evolutie die geen plan lijkt te hebben, de systemen die we opzetten om onze onzekerheid te beheersen, de zingeving die we uitvinden om de leegte te bezweren. Het verklaart onze noodzaak tot controle (zie: macht & controle), onze vervreemding van natuur (zie: kosmos & resonantie), en onze drang om alles te willen begrijpen (zie: overbewustzijn).

De mens is misschien niet per se een fout, maar eerder een overgeëscaleerd experiment zonder gebruiksaanwijzing. Nog verre van een superieur mens. En net als elk fout ontwerp… zijn we geneigd het te blijven verbeteren, in plaats van echt te veranderen.

Wat als wij niet de kroon zijn op de schepping, maar een grote bug in het systeem?
En wat als bewustzijn geen geschenk is — maar een ongeluk dat net niet fataal was? Of is het bewustzijn de vloek van de mens en had Eva niet van die appel moeten snoepen?